சாலோகம், மாயா கருவிகள், தாமே உயிர் என்று உயிரை மருட்டி அதனைத் தம் வயப்படுத்தியிருந்த நிலை நீங்கித் தாம் அதனின் வேறாய சடங்களாதலைத்தோற்றி, அதன்வயப்பட்ட நிலையை உடையது. சாமீபம், அக்கருவிகள் அருள்வயப்பட்டதாய் உயிர் இறைவனை அணுகுதற்குத்துணை செய்து நிற்கும் நிலையை உடையது. சாரூபம், அக்கருவிகள் சிவமயமாய் உயிருக்குச் சிவானந்தத்தைத் தரும் நிலையை உடையது. சாயுச்சம், அக்கருவிகள் யாவும் கழிய, உயிர் தான் நேரே சிவனைக் கூடியிருக்கும் நிலையை உடையது.

மூன்றாம் அடியில், `சிரமானது` என்பது பாடம் அன்று. ``பதி`` என்பது, `பதியோடு ஒன்றாய் இருக்கும் நிலை` எனப் பொருள் பட்டு, `பழம் உதிர்ந்த கோடு` என்பது போல நீக்கப் பொருட்டாய வினைத் தொகையாய்க் ``கரை`` என்பதனோடு தொக்கது. ``ஐந்துபே ரறிவும் கண்களே கொள்ள``1 என்ற அனுபவநிலை. பாசம் அருளானதாதலை ஓர்ந்துணர்ந்துகொள்க.
இதனால், சரியை முதலியவற்றின் பயனாய சாலோகம் முதலிய நான்கின் இயல்பு வேற்றுமை கூறப்பட்டது.